Eric Alink, Stadschroniqueur van ‘s-Hertogenbosch, sprak tijdens de feestelijke opening van de nieuwbouw op de hoek van de Markt in ‘s-Hertogenbosch onderstaande prachtige woorden die hij speciaal voor deze gelegenheid schreef:
WAKKER
Gaten gapen, want leegte maakt slaperig. Wereldwijd soezen holtes, zonder wekker die morgenvroeg afloopt. Ooit stond er een huis, fabriek of winkel. Een kerk, school of café-met-biljart en doe dr hier nog maar drie. Toen kwam de beslissende verandering. De storm, de brand, de oorlog. De koffievlek op de draagkrachtberekening, de ouderdom met jicht in de balken, de tomeloze zucht naar het nieuwe. Na het slopen, begon het gapen.
Maar ik ben wakker. Een introductie: ik ben het nieuwe hoekpand op de Markt in Den Bosch. Tot voor kort wachtte ik in het depot van pasgeboren panden. Waar dat is, kan ik niet onthullen, op straffe van instorting. Het is ergens op aarde – vraag niet door alsjeblieft. Wij zijn met duizenden. En elk van ons wacht op zijn D.0, de Dag van Oproep. Als die aanbreekt, mag je als pand vertrekken. Naar je bestemming, de enige plek waar jij voor gemaakt bent. Je thuis.
Mijn Dag van Oproep zal ik nooit meer vergeten. De zon scheen, mijn glazuur gloeide, duizenden jonge gebouwen zwaaiden me uit. Na zeven etmalen bereikte ik Den Bosch. Op een bewolkte nacht ben ik naar de Markt geschuifeld en heb in stilte het gat gedicht. Toen de volle maan doorbrak, viel ik samen met mijn schaduw. Eindelijk was ik thuis. Onvergetelijk was de eerste ochtend. Mijn grote ramen dronken het daglicht. Zonder bril of lenzen zagen zij Den Bosch, the city that is always diving for pearls. Ze volgden de marktkooplui, de slalommende fietsers en slenteraars, shoppende bakvissen, de heimweejagers die over hun schouder kijken en de meeuwen die kibbelen om kibbeling.
De Markt is een schilderij waarvan de verf nooit stolt – en dan zijn de tubes rood, wit en geel nog niet eens aangebroken. Een doek op een wiebelige ezel, dat wel. Op zaterdag 27 februari 2016 zakte het hoekpand Markt/Hinthamerstraat om 22 uur 52 minuten en 14 seconden in elkaar. Het zou niet meer opstaan. But in every fall there is a rise in Den Bosch – mits je geduld hebt. In deze stad geldt de gang van de schildpad, zelden de haast van de haas. Gelukkig heeft alle nadenkendheid zeggingskracht opgeleverd. Hier sta ik, een fier scharnier tussen gisteren en morgen. Een hengsel dat niet piept, want mijn geluk is groot. Elke sterveling die biị mij het hoekje omgaat, schenk ik de levendigheid van Markt of Hinthamerstraat. Zelfs mijn grondstoffen wisten dat dit ooit hun glorieuze bestemming zou zijn. De bomen die mij hout gaven; het erts waaraan mijn staal is ontfutseld, de rivierklei voor de rijnformaatstenen. Hun vreugde voel ik tot in mijn voegen, want ook zij hebben hun bestemming bereikt.
Wel alle kaarten op tafel. Afgelopen week kreeg ik een brief uit het depot. Een brandend verzoek: of ik misschien een functie elders wil vervullen? Er zijn gaten te dichten in Gaza,
Kabul en Cherson, maar ook in kalmere oorden, waaronder Mumbai, Brooklyn en Parijs. Ik heb beleefd ‘nee’ gezegd. Thuis is thuis. Ik zou gek zijn als ik het paradijs verlaat, zolang er geen ballingschap over me uit is gesproken. Ik blijf.
Eric Alink, stadschroniqueur van ‘s-Hertogenbosch